– सुरेशकुमार पाण्डे

” केभयो भाउजु ?” छिमेकमा खल्लिबल्ली सुनेल दिपकले सोध्यो।
एउटै आगन जोडिएको छिमेकी अति मिलनसार थिए त्यसैले एउटै घरका जहान जस्तै आपसि व्यवहार छ।
” के भनौँ बाबु ‘ भन्दापनि लाज लाग्ने ! सिमा दिदीको नयाँ स्वल हरायो अरे ।उनलाई पनि त्यो कसैले उपहार दिएको हो अरे त्यसैले उहाँ एक्लै रोएको देखेर फुपु चिच्याउँन थाल्नुभयो।
हजुरलाई त थाहा नै छ पुजामा आएका चेलिबेटी पाहुँना सबै आ आफ्नो झोला खोल्दै देखाउँदै गर्नुभयो।त्यसैले चिल्लीबिल्ली भएको छ। “गिताले दिपकको नजिक गएर सुस्तरी सविस्तार जानकारी गराइन्।

“अब कसैको झोलामा भुलबस परेहोला कस्तो थियो स्वल भन्नु बरू उस्तै बाजारबाट लिएर दिउँला।”- दिपकले सुझायो।
” मैलेपनि त्यही भनेको तर त्यो त महंगो खाले रहिछ। विदेशबाट ल्याएको स्वल यहाँ पाइदैन भन्नुभयो।” गिताले भनिन्।
” कस्तो रहिछ र त्यो बर्की पनि बाजारमै नपाइने ? ”
” यी यस्तो छ !” दिपकको कुरा बिचमै काटेर फुपु स्वल देखाउँदै चिच्याइन्।
” राम्रो भयो भेट्टिए छ। कहाँ भेटियो फुपु ?”-गिता आश्चार्य हुँदै सोधिन।
” त्यो दिपकको घरबाट निकालेर ल्याँए।अँझ बजारबाट किन्दिन्छु भन्थ्यो यो झोलामा स्वल लुकाएर।” फुपु जोडले चिच्याउँदै भनिन्।
” फुपु हामिले त ल्यायनौँ किन त्यसो भन्नुहुन्छ बरू हजुरकै छोरी सुतेकि थिइन रूममा राती।यो व्यागपनि उनै दिदीको हो ।” दिवकले भन्यो, त्यो सुनेर फुपु लाजले भुतुक्क भइन।बोली फुटेन।
दाङ घोराही १८